Het
laatste stoeltje is op dit blog geplaatst. Daarmee is voor mij een
tocht door de Krimpenerwaard met een fietstas of achterbak vol
stoeltjes beëindigd.
Van
te voren had ik een doel, duizend stoelen loslaten in mijn
directe omgeving de Krimpenerwaard. Zonder opdracht van wie
dan ook, noch te rekenen op vergoeding of reactie. Zonder te
weten wat er mee gaat gebeuren. Gewoon loslaten. Maar loslaten
met het idee dat ik anderen anders naar de Krimpenerwaard laat
kijken omdat ik met duizend stoelen heel wat mensen de
mogelijkheid bied om iets leuks tegen te kunnen komen.
Helemaal
loslaten
lukte me niet. Ik had de behoefte om juist alles vast te
leggen, te fotograferen, ieder stoeltje een nummer geven,
zodat ik zou weten welk stoeltje waar gevonden zou kunnen
worden. Ik ben het halverwege het proces dan ook loshouden
gaan noemen. Door
deze manier van vasthouden kon ik alle duizend loslaten. En
dat is maar goed ook, anders hadden stoeltje 008 en 009 nooit
Australië gezien, noch had stoeltje 198 bij Ground Zero
gestaan of had stoeltje 085 zoveel avonturen kunnen beleven.
Zelf
ben ik ook anders naar mijn directe omgeving gaan kijken. Op
zoek naar bijzondere plekken, heb ik de Krimpenerwaard gezien
op een manier waar ik anders aan voorbij was gegaan.
Dat
ik zoveel reacties heb ontvangen met prachtige foto’s maakt
het project waardevol. Een ieder die tot nu toe gereageerd
heeft wil ik daar dan ook heel hartelijk voor bedanken.
Gedurende
het proces heb ik met veel mensen kennis gemaakt. Hoe mensen
reageren op dit project heeft mij zeker geraakt. Zo zijn er
vroege vogels, vaak ook fanatieke jagers, enthousiaste
fietsers en wandelaars. Maar ook toevallige vinders die later
nog eens met anderen naar dat leuke stoeltje gaan kijken.
Meedenkers voor een prima plek. Maar ook ver verplaatsers met
een oog voor fotografie. De doorgevers, die gevonden hebben en
doorgeven aan diegenen die graag vinden maar nog niet gevonden
hebben. De vaste kijkers, die meekijken op het blog maar niet
zoeken. De geïnspireerden, die door dit project geïnspireerd
geraakt zijn om iets gelijkwaardigs uit te voeren. En tot slot
vele enthousiastelingen die mij hebben aangezet om vooral door
te gaan.
Het
avontuur is nog lang niet afgelopen. Ik weet dat er nog heel
wat stoeltjes onder de mensen zijn, die kunnen zomaar op een
dag een nieuwe plek tegemoet gaan. Wanneer ik daar een
berichtje van ontvang blijf ik deze op dit blog plaatsen.
Groet, Ina Hoeneveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten